Kruisbessenjam

Paradijs

Een groepje meiden houdt me aan in de hal. “Mevrouw, mogen we u iets vragen? Het is voor een opdracht van godsdienst. Wat vindt u van Adam en Eva?” Mijn eerste gedachte is: ”Wat moet ik daar nou op antwoorden?”. “Ik vond het als kind al een heel mooi verhaal. Dan zag ik het paradijs voor me met mooie bloemen en fruitbomen.” En opeens zie ik de tuin van oma weer voor me. Een grote tuin met veel bloemen, appel-peren- en pruimenbomen. Struiken met rode, witte , zwarte en kruis- bessen. Een moestuin vol groente, rijen met aardbeiplanten.  Die tuin was een paradijs voor ons kinderen. We deden  ons te goed aan de bessen, ik was vooral gek op de kruisbessen. We hadden veel ruimte om te spelen. Een enorme bult zand tussen twee hokken in, was één was de lievelingsplekken van mijn nichtje en mij.  Onze schommel was een stuk touw met een jute zak in het midden, opgehangen aan twee perenbomen. We mochten spelen met de kar waarop de eieren weggebracht werden. Want er waren ook kippen, veel kippen, vijf grote zwart geteerde hokken vol. We mochten nooit hard lopen langs de hokken, de kippen waren niet gewend aan rondrennende kinderen. Op mooie zomeravonden mochten de kippen even vrij rondlopen op het erf.  Achter in het weiland waren altijd schapen . We waren gek op de lammetjes in het voorjaar. Op een gegeven moment was er ook een pony. We kregen dikke plakken zelf gebakken cake, zelfgemaakte kruisbessen- en aardbeienjam op het brood. Er werd niet gevraagd: ”Wil je een eitje?”, maar “hoeveel eieren wil je? “.  Vanuit het keukenraam zag je de koeien in het weiland lopen. Vanuit de voorkamer keek je uit op de watertoren en het glooiende landschap . Toch waren er, net als in het Bijbelse paradijs, ook hier verboden vruchten. Oma had ons twee kruisbessenstruiken aangewezen waar we beslist niet van mochten plukken. “Die struiken zijn giftig, dus eet daar geen bessen van”. Er bleven zoveel andere bessenstruiken over, dat het niet eens in ons is opgekomen om ook maar één besje te proberen.

Jaren later, oma is al lang overleden, twee ooms wonen nu in het huis, sta ik met een groep familieleden in de tuin die nog steeds paradijselijk mooi is.  De struiken zitten weer vol kruisbessen. Ze smaken nog net zo lekker. Tot mijn verbazing plukt een tante een kruisbes van de verboden struik. “Wat doe je nou,” roep ik verschrikt. “Daar zitten giftige bessen aan”.  Iedereen staat me verbaasd aan te kijken. Dan weet iemand zich te herinneren dat oma dat tegen de kleinkinderen zei omdat ze bang was dat er anders niet genoeg kruisbessen voor de jam over zouden blijven.

Nog steeds ben ik gek op kruisbessenjam. Natuurlijk heb ik zelf ook bessenstruiken in mijn tuin. Van de rode bessen maak ik jam. De kruisbessenstruik levert te weinig bessen op om jam van te maken. Voor kruisbessenjam moet ik naar Duitsland, in Nederland is deze lekkere jam helaas niet te koop.

Droomwoningen

Ik heb een neus voor mooie vakantiewoningen. Het is meestal wel even zoeken, maar dan heb je ook wat. In tegenstelling tot mensen die het onderkomen helemaal niet belangrijk vinden, je overnacht er alleen maar, verblijf ik graag in mooie huizen. Een plezierig onderkomen, waar je je thuis voelt, verhoogt mijn vakantieplezier.  Vorig jaar heb ik in mei een week doorgebracht in een unieke woning in Masserberg, midden in het Thüringer Wald. In de herfst heb ik de complete eerste etage kunnen huren van een alleraardigste woning bij St-Goar, hoog boven de Rijn. En ik ben net terug van een vakantie in Brandenburg, waar ik vlakbij Berlijn een alweer fraai vakantiehuis  had gehuurd. Alle drie de woningen hebben een grote tuin. De laatste woning ligt in een Waldsiedlung, een wijk met vrijstaande woningen omringd door hoge naaldbomen. Een oase van rust, je wordt ’s morgens om 5 uur gewekt door het gezang van veel vogels. Vijf minuten met de auto rijden naar een P+R terrein en dan kun je de S-Bahn nemen naar Berlijn. De rit van 40 tot 60 minuten naar  bijvoorbeeld de Brandenburger Tor of de Alexanderplatz vond ik geen probleem.

Hoogtepunten

Ik had nooit zin om in de lange rij aan te sluiten voor het gebouw van de Reichstag om de koepel te kunnen bekijken. Nu moet je van te voren inschrijven op internet. Wat een verbetering. Ik ben nu in de koepel en op het dakterras geweest.

Ook heb ik nu in de Bernauer Strasse gekeken. Een must als je geïnteresseerd bent in de geschiedenis van de muur. Op dit moment lees ik het boek: ”Tunnel naar de vrijheid”, het waargebeurde verhaal over de ontsnapping van 29 mensen van Oost- naar West-Berlijn.

In de Zimmerstrasse kun je gratis de tentoonstelling bekijken over de Stasi. Heel interessant.

Ook gratis toegankelijk is het nieuwe tentoonstellingsgebouw bij de Topographie des Terrors. De historie van het nationaal socialisme verteld d.m.v. grote foto’s. Indrukwekkend.

Niet gratis maar niet duur. Het Deutsche Technikmuseum. Voor 6 euro kun je de hele dag je vermaken.  Wat is hier veel te zien!  Oude vliegtuigen, schepen, locomotieven, oldtimers, fotografie, film, drukkunst, textiel, pharmacie, een brouwerij, 2 molens. Begin augustus weer open: het vernieuwde Spectrum waar je allerlei proeven kunt doen. Te veel voor een dag, je moet een bewuste keus maken.

Berlijns allerlei

Het laatste weekend van april werd het jaarlijkse Turks-Duitse kinderfeest gehouden bij de Brandenburger Tor. Tijdens het kinderfeest valt er ook voor volwassenen genoeg te doen en te zien. Wat opviel was de goede harmonische sfeer. Hartverwarmend te zien hoe vredig iedereen met elkaar omging.

Een goede sfeer was er ook op de Gendarmenmarkt tijdens dansdemonstraties door kinderen en jongeren van diverse dansscholen . Ook al waren de prestaties niet altijd even hoog, iedereen zat er tevreden naar te kijken.

Een andere plaats waar je Berlijners tijdens hun vrije tijd kunt ontmoeten is op het voormalige vliegveld Tempelhof. De voormalige startbanen zijn ideaal om te fietsen, te skaten, te windsurfen. Op de grote grasvelden worden vliegers opgelaten, kunnen honden vrij rondrennen, worden feesten gehouden. Tempelhof verandert stukje bij beetje in een groot recreatieterrein.

Het Spreewald

Op 1 mei hebben we met de auto een uitstapje gemaakt naar Lubbenau in het Spreewald. Het Spreewald ligt halverwege Berlijn en Dresden. Zo onrustig de eerste mei in Berlijn verloopt, zo gezellig en rustig was het in Lubbenau. Bij de haven speelde een blaaskapel. Mensen zaten vredig op de terrasjes en enkele ouderen dansten op de blaasmuziek. Er was een kleine markt met kraampjes met streekprodukten. Het bekendste  product van het Spreewald is de augurk. Die werden dan ook veel verkocht, in plastic vaatjes van 500 gram, vers uit het vat. Ik vind de Spreewaldgurken onweerstaanbaar lekker, vooral de Knobis, knoflookaugurken. Knapperige sappige augurken. Natuurlijk heb ik ook een vaatje verse knoflookaugurken meegenomen.  In het kookboek van de DDR heb ik een lekker recept gevonden.

Pfeffergurken

Snij 4 dikke augurken in de lengte doormidden. Hol ze wat uit. Bestrooi de augurken met peper. Snij 100 gram Schinkenwurst  in kleine stukjes. ( ik denk dat boterhamworst ook wel kan ). Een Rettich ( mierikswortel ) in stukjes snijden. Het binnenste van de augurk in stukjes snijden. Een klein Camembert kaasje in stukjes snijden. 2 hardgekookte eieren in stukjes snijden. Dit alles vermengen met 3 eetlepels mayonaise, wat zout en peper en wat azijn. Alles in laten trekken en daarna de augurkenhelften mee vullen.

Smaakt voortreffelijk tijdens het kijken naar de film: Goodbye Lenin.

Lubbenau doet denken aan Giethoorn, kleine watertjes met hoge brugjes , karakteristieke huisjes. Lubbenau heeft zelfs iets bewaard wat in Giethoorn allang  verdwenen is. Er varen punters, die nog echt met een originele boom door mankracht worden voortbewogen.