Voor een verhalenwedstrijd met als thema “mobiel” heb ik het
volgende verhaal geschreven. Ik heb wel niets gewonnen maar het grotendeels
waargebeurde verhaal is een leuk verslag van het begin van mijn vakantie in de
Eifel.
Mobiel in de Eifel
Met vakantie in een nieuwe automobiel is een genot en als
deze auto ook nog eens is uitgerust met een up-to-date navigatiesysteem
verhoogt dat de vakantiepret. We worden bij Keulen keurig omgeleid om een file
van 10 km op de oorspronkelijke route te vermijden zodat we precies volgens
schema om drie uur op ons vakantieadres in de Nordeifel aankomen. Ik diep mijn mobieltje,
een ouderwetse blauwe Nokia, uit mijn tas en bel, zoals afgesproken, de
eigenaresse dat we gearriveerd zijn. Maar zowel op het vaste als het mobiele
nummer krijg ik geen gehoor. De huur is al vooraf betaald, zou er iets niet
kloppen? Lichtelijk ongerust drentel ik heen en weer voor de woning. De naam
Heinz op de deur stelt me gerust, de woning lijkt toch echt wel op de foto’s op
internet en ook de beloofde grote tuin ontdekken we achter het huis. Ook een
tweede belpoging levert niets op. We gaan op het bankje voor huis zitten. In de
dorpsstraat staan opvallend veel auto’s geparkeerd. Schuin tegenover “onze”
woning is een kerk met ernaast het gemeenschapshuis. Ook zie ik een telefooncel
die vrolijk beschilderd is.
We wachten af wat komen gaat en kijken naar het
voorbijkomende verkeer: wielrenners, een groep motoren, personenauto’s en een
paar vrachtauto’s met op de aanhanger grote boomstammen. Op de stoep duwt een
jongere vrouw een rolstoel voort met daarin hoogstwaarschijnlijk haar moeder.
Ernaast loopt een schattig klein beige hondje dat op een vosje lijkt. Ik pak
mijn mobieltje waarmee ik alleen maar kan bellen en sms’en en doe een derde poging. Weer geen contact!
Ik begrijp er niets van. We lopen wat rond bij het huis, nemen een kijkje in de
werkelijk mooie tuin en gaan maar weer zitten op het bankje. Er lopen nu zo nu
en dan muzikanten in een blauw pakje voorbij, het instrument onder de arm. In de verte komt de rolstoel weer aan. Als
het stel dichterbij is zien we dat de oude vrouw nu naast de rolstoel loopt en
het hondje prinsheerlijk in de rolstoel zit. We maken een praatje. Omdat het bejaarde
hondje niet meer zo mobiel is deelt ze de rolstoel met haar vrouwtje.
Bergopwaarts het baasje erin, bergafwaarts het hondje. Terwijl we kijken naar
de muzikanten die zich opstellen op het veldje naast het gemeenschapshuis vist
de oudere mevrouw een briefje onder de deurmat vandaan. Het briefje is aan ons
gericht en vermeldt dat de eigenaresse tot ongeveer half vier in de kerk zit
bij de huwelijksinzegening van haar nichtje. In het mobiele tijdperk denk je
niet zo gauw aan briefjes onder de deurmat!
We zien nu een stoet feestelijk geklede mensen uit de kerk
komen en richting het gemeenschapshuis lopen, ook het bruidspaar is erbij. Met
een rood bezweet hoofd komt een vrouw onze kant oprennen. Het is Ute, de
eigenaresse, die snel de deur voor ons open doet. Ze voelde wel steeds haar
mobieltje trillen maar kon niet antwoorden. Onder de vrolijke klanken van de
blaaskapel pakken we de auto uit.
‘s Avonds, als we thuiskomen na een leuke rondwandeling,
schiet me de telefooncel weer te binnen. Nieuwsgierig ga ik een kijkje nemen. Wat
een verrassing: de telefooncel is omgebouwd tot een ware bibliotheek. Op
planken staan, keurig gesorteerd,
romans, detectives, kinderboeken, informatieve boeken zo voor het
grijpen. Ik vind twee boeken van mijn gading en loop er tevreden mee naar de
overkant. Ik voel me hier al helemaal thuis.
Anja Balt
 |
| De blaaskapel, waarin de bruid ook speelt, speelt een vrolijk deuntje. |
 |
| Ons vakantiehuis in de Nordeifel. |
 |
| De grote tuin achter huis. |
 |
| Het landschap achter de grote tuin |
 |
| Ontmoeting met een koe tijdens de avondwandeling |
 |
| De tot mini bibliotheek omgetoverde telefooncel |
