Polly Grey, de mascotte van squadron 322

Polly Grey, de mascotte van squadron 322.

 

Elke dag op dezelfde tijd vertrekken heeft zo zijn voordelen. Elke ochtend stond ik, op weg naar de middelbare school, met een groepje vriendinnen te wachten bij de Valeriusstraat, voor we de drukke weg  veilig konden oversteken. Regelmatig reed dan, luid toeterend, een militair busje voorbij. De voor het merendeel jonge militairen wuifden uitbundig naar ons. Op de een of andere manier kregen de vriendinnen al snel in de gaten dat de vrolijke begroeting voor mij bestemd was. Ik heb ze een hele poos in de waan gelaten dat één van de soldaten verliefd op mij was. Hierdoor steeg ik in aanzien. Toen ik ze na verloop van tijd uit de droom wilde helpen door te vertellen dat mijn vader in het busje zat, geloofden ze me niet. Toch was dat de waarheid. Zodra mijn vader, op weg naar het gebouw van de luchtmacht bij Ried, mij zag staan vroeg hij de chauffeur te toeteren. De overige passagiers waren nooit te beroerd om even te wuiven.

Mijn vader kwam altijd thuis met verhalen over Polly Grey, de grijze roodstaartpapegaai. Polly Grey is de mascotte van het 322^e squadron, dat in 1943 in Engeland is opgericht. Het was het eerste squadron van de RAF dat geheel uit Nederlandse militairen bestond. De eerste Polly Grey is daar in 1943 door een piloot meegenomen naar het squadron waar hij al snel de mascotte werd. Hij kreeg de rang van sergeant eerste klas. In 1945 heeft koning George Vl het embleem voor het squadron officieel goedgekeurd. Op het embleem is Polly Grey afgebeeld met eronder de tekst: “Niet praten maar doen.” Polly Grey is ook afgebeeld op de staarten van de Leeuwarder F-16’s.

Hoeveel Polly Grey’s er geweest zijn ,weet ik niet. Wel herinner ik me dat mijn vader opgewonden thuis kwam met een wel heel sneu verhaal. Polly was dood. Polly kon vrij rondvliegen in een kantoortje. Net op het moment dat Polly nietsvermoedend tussen de deur en de muur zat werd de deur ruw open gedaan en kwam Polly klem te zitten. Hij heeft dit niet overleefd. Polly werd, evenals alle Polly’s die een militaire rang hebben, met militaire eer begraven. Mijn vader was bij de begrafenis aanwezig en heeft in geuren en kleuren verslag gedaan. Polly lag in een kistje met de Nederlandse vlag erover. In optocht werd Polly naar zijn laatste rustplaats gebracht.

Vorig jaar juni ben ik natuurlijk naar de open dagen van de luchtmacht op de vliegbasis Leeuwarden geweest samen met mijn broer. Twee dagen lang genieten van vliegtuigen in de lucht en op de static show. Als ik dan over de vliegbasis loop denk ik trots: “Dit was het werkterrein van mijn vader.” We vinden het heerlijk om na afloop van de vliegshow nog even op de basis rond te scharrelen en te kijken naar de vliegtuigen die weer naar hun thuishaven vertrekken. Als we via de verkoop- en informatiestalletjes, waar ze al aan het opruimen zijn, langzaam naar de uitgang wandelen, zie ik opeens Polly Grey zitten op een spitfire. Terwijl mijn broer probeert leuke foto’s van Polly Grey te maken, luister ik naar een jonge militair die vertelt over de grijze roodstaart. Ik vertel hem de verhalen van mijn vader over Polly Grey. Op een gegeven moment zegt hij: “U moet even wachten, ik heb wat voor u.” Hij verdwijnt in een van de gebouwen, het duurt even voor hij terugkomt. Trots overhandigt hij mij een paar platen, waaronder een prachtige afbeelding met het embleem van Polly Grey erop. Een verzamelaar heeft dit afgegeven bij het squadron. Het is een verzamelaarsitem. Hij vermoedt dat het bij mij in goede handen is. Ontroerd verlaat ik de basis. Met deze plaat ben ik echt heel blij!    

Anja Balt