Geen gezicht

 

Tijdens het boodschappen doen in het winkelcentrum loop ik een paar keer langs een verkoopster van de straatkrant ”de Riepe”. Eerst schenk ik er geen aandacht aan, maar als ik haar de zoveelste keer passeer kijk ik haar aan. Ik zie een zacht gezicht met vriendelijke ogen. Ik heb een krant gekocht en haar een prettige dag gewenst. Een glimlach breekt door. Deze onbekende dakloze heeft voor mij een gezicht gekregen.

 Een paar weken geleden had ik tijdens de dagopening in een tweede klas het volgende gesprek.

“Mevrouw, er is gisteren iets heel ergs gebeurd in Akkrum. Een vrouw is voor de trein gesprongen.”
Een andere jongen springt overeind, het mobieltje in de aanslag en roept bijna enthousiast. ”Mevrouw, ik heb er een foto van, wilt u hem zien? Het hoofd is eraf en………” Ik was met stomheid geslagen, vooral toen ik hoorde dat verscheidene klasgenoten de foto op internet al gezien hadden. “Ik wil de foto niet eens zien, ik vind het verhaal zo al erg genoeg .”Ik heb de bewuste jongen gevraagd: ”Doet jou dit niks?” “Neen”’ , was het antwoord, “ik ken die vrouw toch niet?”

 Dezelfde jongen bezoekt wel regelmatig zijn oma in het ziekenhuis. Hij heeft zelfs zijn best gedaan om een 10 te halen op een overhoring want dan mocht hij de rolstoel duwen en samen met oma een ijsje eten. Blijkbaar heeft iemand een gezicht nodig om er mee begaan te zijn.

 Dankzij zijn moeder, die zijn afscheidsbrief heeft gepubliceerd, heeft Tim Ribberink, de jongen die na jaren gepest en getreiterd te zijn, zelfmoord pleegde, een gezicht gekregen. Veel leerlingen zijn met hem begaan.

 Zou het door sommige gewelddadige computerspelletjes, waarbij ledematen in het rond vliegen en het bloed hoog opspat, komen dat sommige jongeren niet geraakt worden door een gruwelijke foto van een onbekend iemand? Of zijn ze gewend geraakt aan de gruwelijke beelden die ze van jongs af aan, dag in dag uit, in het journaal zien? Of doen ze uit stoerheid net alsof het ze niets doet?

De laatste weken van het jaar zijn weken van bezinning. Ik hoop dat  ook de voor iemand onbekende mensen en dieren een gezicht krijgen zodat ze op mededogen kunnen rekenen.

 

 

Anja Balt