Voor altijd schooljuf

 

Mijn oma zei het altijd al: ”Onze Anja wordt later schoelejuf”. Ze heeft gelijk gekregen. Ik werk al bijna 36 jaar als lerares Frans en Nederlands, waarvan bijna 31 jaar aan de huidige school. Het vroegere juffrouw is inmiddels vervangen door mevrouw. Maar voor mijn oudste oud-leerlingen, die zelf al tussen de 47 en 50 jaar zijn, blijf ik hun Franse juf. Ik kreeg een mail van een oud-leerling, die contact zocht i.v.m. een reünie waar dan ook boven stond: ”Hallo juffrouw Balt”. Zij is de eerste volger geworden van deze nieuwe site. Het doet me goed dat ze me niet vergeten zijn. Anderen hebben oud-collega’s, ik heb oud-collega’s en daarnaast heel veel oud-leerlingen. Een snel rekensommetje maakt me duidelijk dat ik ruim 7000 oud-leerlingen moet hebben. Ik kom ze dan ook regelmatig tegen. De meesten zijn altijd in voor een praatje. Ze herkennen mij onmiddellijk, ik moet bekennen dat ik soms diep moet nadenken voor ik weet wie ik voor me heb. Laatst riep het meisje achter de kassa van de supermarkt enthousiast: ”Dag, mevrouw Balt”! “Heb ik jou in de klas gehad”? vroeg ik. “Nee”, was het laconieke antwoord. “Maar mijn moeder wel”. Ik heb ondertussen inderdaad kinderen in de klas van oud-leerlingen. En dan heb ik het nog niet eens over al die ouders die mij kennen. Juist het contact met mensen maakt het beroep van leraar zo aantrekkelijk.

Helaas heeft het beroep van leraar niet bij iedereen een positief imago. “Deed u vroeger goed uw best op school”? vroeg eens een leerling. “ja, ik deed inderdaad goed mijn best en ik haalde daardoor ook goede cijfers”. “Ik begrijp niet waarom u dan lerares bent geworden”, was het sneue antwoord. Als ik vertel dat ik het werk niet 36 jaar zou hebben volgehouden als ik er niet zo’n  plezier in had gehad, knikken ze begrijpend.

De schattigste opmerking, die ik ooit kreeg, kwam van een buurjongetje van 6 jaar. Ik werkte net op mijn huidige school. Hij zag me elke dag op de fiets, met de schooltas achterop, weg fietsen, net zoals zijn oudere broer en zus. Op een ochtend hing hij dromerig over de heg naar me te kijken. “Anja, wat wil jij later worden”? “Ik ben toch al wat, ik ben lerares”. Hij was niet tevreden met dit antwoord.  “Ja maar jij wil later toch wel wat worden”? Op een school werken was voor hem blijkbaar niet een echt beroep.

 

Anja Balt