Je kunt een kind adopteren, een koe, een kip of een
appelboom. Ik heb een woord geadopteerd, een vergeetwoord, dat dankzij mijn
adoptie is toegetreden tot het gezelschap van geadopteerde vergeetwoorden. Een vergeetwoord is een woord dat dreigt te verdwijnen uit de Nederlandse taal. Frits Spits heeft in het radioprogramma De Taalstaat het gezelschap van geadopteerde woorden in het leven geroepen. Mijn adoptiewoord is "karbies". In onderstaand verhaal vertel ik waarom ik het woord
karbies gekozen heb. Het is het eerste deel van een serie nostalgische verhalen
onder de titel: een karbies vol herinneringen.
Een karbies vol herinneringen.
Hoofdstuk 1
De karbiezen van oma
Mijn oma woonde op een idyllisch plekje in de kop van
Overijssel. Niemand gebruikte de voordeur, iedereen liep achterom. Voor de
schuurdeur stonden altijd klompen, een paar van oma en een paar van oom Wicher.
Aan de klompen kon je zien wie thuis was. Binnen, naast de schuurdeur, was een
haakje waaraan de karbiezen, kleurig geweven boodschappentassen, hingen. Wat
vond ik dat altijd prachtige tassen met van die vrolijke kleuren en leuke
franje eraan. Vergeleken met de huidige boodschappentassen waren de karbiezen
wel aan de kleine kant. Dat was niet erg want er hoefden niet veel boodschappen
gehaald te worden. De bakker, met de welluidende naam Trompetter, kwam aan huis
evenals de melkboer. De slager bezorgde het bestelde vlees tot in de keuken. De
groente kwam uit de grote moestuin. Rondom huis stonden appel- peren- en
pruimenbomen. Er waren veel bessenstruiken: rode- witte- en
kruisbessenstruiken. En bedden vol aardbeiplanten. De kelder leek wel
luilekkerland. Op de planken weckflessen met eigengemaakte jam. Op de grond
uitgespreid appels. De kippen leverden een overvloed aan eieren. Zo nu en dan
werd een kip geslacht om te braden en om soep van te maken.
Het gekke is dat ik oma nooit boodschappen heb zien doen.
Als ik haar voor me zie is dat op haar eigen erf of in haar eigen huis. Oom
Wicher zag ik wel lopen met een karbies, hij deed de boodschappen. Ik heb uit
de erfenis van oma en oom Wicher twee karbiezen. Het zijn nog nieuwe
ongebruikte exemplaren. Ik vind ze nog net zo mooi als vroeger. Tot nog toe heb
ik de karbiezen nog niet gebruikt maar ik sluit niet uit dat ik op een dag met mijn
originele karbies een boodschapje ga doen.
