Geluksroute Leeuwarden 2018

Mijn geluksroute

Verslag van de geluksroute op zaterdagmiddag 24 maart 2018

Zaterdagmiddag ben ik de binnenstad van Leeuwarden ingetrokken op zoek naar geluksbrengers, in mijn jaszak een briefje waarop ik mijn route van tevoren heb uitgestippeld. Het eerste adres waar ik mijn geluk ga plukken is, hoe kan het ook anders voor een groot boekenliefhebber, de kinderboekwinkel De Toverlantaarn op Over de Kelders. Deze winkel, waar ik me onmiddellijk thuis voel,  herbergt deze middag maar liefst drie geluksbrengers. In het midden van de winkel ontwaar ik tante Rozet, geheel in het roze gekleed, een grote roze pruik op, zittend op een prachtige paarse troon. Voor haar, op de grond, zitten een paar kindertjes op kussentjes ademloos te luisteren naar het verhaal dat ze aan het voorlezen is. Het is een groot formaat boek met verhaaltjes over geluk, geïllustreerd met mooie tekeningen.

Een eindje verderop zit Brigit Janssen, gekleed in een fleurige bloemetjesjurk, op schoot een mandje met kartonnetjes aan stokjes met namen van gedichten van Annie M.G.Schmidt erop. Ik trek het gedicht: “De ongelukkige fee”. Brigit draagt het gedicht speciaal voor mij voor.  Ze doet dat op zo’n leuke manier dat ik er  blij van word. Het gedicht past ook helemaal bij de geluksroute. Een ongelukkige fee met sproeten vindt, dankzij de koning, als spree het geluk.

Helemaal achterin de winkel tref ik Brenda aan die een mevrouw de eerste beginselen van Zen Tangle bijbrengt. Dit is een meditatieve vorm van tekenen. Je tekent met simpele herhalende lijnen wat een ontspannende uitwerking heeft. Het is voor iedereen mogelijk om met Zen Tangle een kunstwerkje te creëren. Brenda heeft ook als hobby Canting, een Maleisische batiktechniek. Ze verloot dit geluksweekend vier door haar gebatikte schilderijtjes. Ik mag, als boekenliefhebber, een door Brenda gebatikte boekenlegger uitkiezen.

Mijn bezoekje aan de kinderboekwinkel heeft langer geduurd dan ik ingepland had. Ik rep mij naar de overkant van De Kelders, naar het groene woonwinkeltje van Mevrouw Dientje. Hier kun je in een meegebrachte pot of fles een mini tuintje maken. Mevrouw Dientje zorgt voor het materiaal, zoals aarde, steentjes en plantjes. Verscheidene mensen zijn vandaag met hun lege potje bij haar binnen gestapt en zijn blij met een mooi gevuld potje weer naar huis gegaan.

Mijn volgende adres is de Blokhuispoort waar in de voormalige cellen ook twee geluksbrengers te vinden zijn. Ik neem eerst een kijkje bij Jellie Dalstra die haar cel heeft omgetoverd tot een knus winkeltje waar je allerlei geschenkartikelen kunt kopen. Op een groot vel papier dat bij de ingang hangt kun je opschrijven wat voor jou geluk is. In ruil daarvoor krijg je een geluksdubbeltje verpakt in een klein rood netje met de tekst: “Doen wat je leuk vindt is vrijheid. Leuk vinden wat je doet is geluk.”

Een paar cellen verderop heeft geluksbrenger Jan Nauta zijn atelier. Hij geeft demonstraties van lasergraveren van papieren vouwkaarten. Jan heeft in de Oekraïne kennis gemaakt met deze techniek en maakt nu zelf met zijn lasermachine de mooiste kaarten en voorwerpen. In zijn winkeltje verkoopt Jan zijn zelfgemaakte producten en allerlei leuke spulletjes uit de Oekraïne, alles gemaakt met de lasergraveermachine. Als geluksplukker krijg ik een door Jan gemaakte hartjeshanger mee.

Vandaag is de bibliotheek “dbieb” op het nieuwe adres in de Blokhuispoort  officieel geopend. Er is een feestelijk open huis. Je raadt het al: als ik ergens boeken ruik kan ik er niet omheen. In de tent voor de bibliotheek luister ik even naar zanger Dirk Geerdink voordat ik een rondje maak door het boekenparadijs. Ik word gelukkig als ik zie hoe de oude gevangenis een nieuwe totaal andere bestemming heeft gekregen. Ook in de bibliotheek heb ik een paar leuke gesprekken.

Het loopt ondertussen al tegen vijven. Ik heb de maatschap kunstwinkel “Ogenblik” waar ik complimentjes kan krijgen en de expositie: ”Creatief bezig zijn, daar word je gelukkig van” bij Zienn in een voormalig bankgebouw op de Nieuweweg nog op mijn lijstje staan maar het lukt niet meer om hier ook nog naar toe te gaan. Gelukkig is de expositie elke werkdag te bekijken. Ik besluit om op een andere dag op mijn gemak bij Ogenblik en Zienn te gaan kijken. Dan maak ik gewoon mijn eigen geluksroute. Want eigenlijk moet je elke dag minstens één keer geluksplukker en geluksbrenger zijn.

Anja Balt

Geluksverhaaltje 4: Geluk zit in een klein boekje

Geluk zit in een klein boekje

 

Elke week loop ik een keer bij de kringloopwinkel met de welluidende naam “De lege knip” binnen. Het is er warm, het ruikt er muf en het is er altijd gezellig druk. De kleine ruimte is volgestouwd met speelgoed, serviesgoed, allerlei prullaria en boeken. Na  een rondje, ik vind het altijd leuk te kijken wat er zoal uitgestald ligt, sneup ik rond bij de boeken. Ik ben vooral geïnteresseerd in de oude kinder- en schoolboekjes. Ik heb hier al heel wat juweeltjes vandaan gehaald. Ot en Sien, Pim en Mien, Jaapje en Gerrie en tot mijn grote vreugde een paar deeltjes van Het boek van Jan Willem van Anne de Vries. Deze boekjes lazen we op de lagere school in de eerste en tweede klas. Ik genoot van de verhaaltjes en de mooie tekeningen. Na zo’n 58 jaar herinner ik me de avonturen van Jan Willem nog en geniet ik er weer volop van. Ook een feest van herkenning zijn de boekjes van W.G. van de Hulst. De serie “voor de kleinen” heb ik inmiddels compleet.

Leren lezen was voor mij een openbaring. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open, de wereld van het boek. In de winter naast de warme kolenkachel wegdromen met een spannend verhaal, zomers op mijn kamertje of in de tuin. Ik was altijd aan het lezen. Al snel was ik door de voorraad leesboeken, die achterin het lokaal in de kast stonden, heen. Iemand kon me geen groter plezier doen dan een boek cadeau te geven. Ze stonden uitgestald op een rekje boven mijn bed. Ik was er heel voorzichtig mee. Bij opa bekeek ik graag de oude Verkade albums maar het liefst las ik in het dikke sprookjesboek van Hans Christian Andersen. Bij elk sprookje hoorde een prachtige tekening. Ook een dik sprookjesboek van Andersen heb ik bij de kringloopwinkel op de kop getikt. Het is niet precies hetzelfde boek dat ik zo graag bij opa las maar het lijkt er wel veel op.

Toen ik wat ouder was ontdekte ik de serie van De Vijf van Enid Blyton. Ik verslond ze. In de schoolbibliotheek was altijd een ware run op deze boekjes. En laat ik deze boekjes nu laatst ontdekken in mijn geliefde rommelwinkel. In een grote doos lagen ze samen met Pietje Bell. Voor slechts 25 cent per stuk zijn ze van eigenaar gewisseld. Vorige week ontdekte ik een paar “nieuwe” exemplaren van De Vijf in de bekende doos. Terwijl ik er stond te rommelen raakte ik in gesprek met een mevrouw die op een opstapje stond te rekken naar de romans op de bovenste plank. Blij liet ze me even later haar stapeltje zien. Toen zag ik tussen een andere stapel boeken naast “mijn” doos het boek “Chocolat” staan en ik vertelde haar dat het boek verfilmd is en ik de dvd heb. “Pas even op mijn boeken”, was het antwoord, “ik ben zo terug.” En weg sprintte ze om na een paar minuten terug te komen met een ander, zo te zien, gloednieuw exemplaar van Chocolat. “Alsjeblieft, deze kost maar 50 cent, en die andere 1,50. En zo kwam ik thuis met een boek meer dan de bedoeling was en met een gelukkig gevoel. Het gebeurt niet elke dag dat iemand spontaan een boek voor me uitkiest.

 Anja Balt

De foto's heb ik genomen in maart tijdens het boekenfestijn in het FEC in Leeuwarden

Geluksverhaaltje 3: Dieren als geluksbrengers

Dieren als geluksbrengers

 

Ik ben gek op poezen. Poezen zijn ware levensgenieters. Ze kunnen uren in de zon liggen zonder iets te doen. Als je druk bezig bent zie je ze denken: “Maak je toch niet zo druk, neem een voorbeeld aan mij, ga toch lekker genieten”.

Gijs is een grote zwart-witte kater met een dikke vacht. Hij is aan komen lopen bij de overbuurvrouw waar hij een goed tehuis heeft gevonden. Gijs is een echte knuffelpoes.  Zodra Gijs mijn voordeur open hoort gaan komt hij er aan. Dan stoeien we even. Gijs spint om het leven. Hij geniet en ik geniet. Als ik kon spinnen zou ik het ook doen. Als ik bij mijn buurvrouw op visite ben komt Gijs gezellig bij mij op schoot liggen. Ik trek altijd uit voorzorg niet mijn beste kleren aan want als Gijs het naar zijn zin heeft  krabt hij dat het een lieve lust is.

Sophietje is het tegenovergestelde van Gijs. Sophietje is ook een buurpoes. Het is een klein aandoenlijk poesje. Ze ziet er grappig uit met een vachtje dat aan de ene kant bijna egaal zwart is en aan de andere kant een zwart-witte koeienprint heeft. Is Gijs een allemansvriend, Sophietje moet je eerst voor je zien te winnen. Maar als dat is gelukt heb je een vriendin voor het leven. Zodra Sophietje me ziet komt ze er miauwend aan huppelen. Ze krijgt dan steevast een kambeurt. Ze vindt het heerlijk als ik haar met een vlooienkammetje uitgebreid kam. Ze spint heel zacht en kwijlt van plezier. Ik ben de enige die haar kammen kan, als haar baasje haar probeert te kammen begint ze te blazen en te krabben. Het heeft lang geduurd voordat Sophietje bij mij op schoot kwam zitten. Wat was ik blij toen ze eindelijk onverwacht bij me op schoot kwam en tegen me aan kroop.

Niet alleen poezen, ook honden zijn vaak gek op mij. Robbie, de airdale terrier van een kennis springt altijd enthousiast bij me op schoot.

Het is vreselijk als mensen, die naar een verzorgings- of verpleeghuis moeten, gedwongen afscheid moeten nemen van hun geliefde huisdier. Gelukkig zijn er steeds meer instellingen waar regelmatig vrijwilligers langskomen met hun hond. Mijn tante was dolgelukkig toen op een dag iemand met een kleine pony haar kamer binnenstapte. Er zijn ook verpleeghuizen waar een kat tot de vaste bewoners hoort of waar kippen en geitjes gehouden worden. Veel bewoners worden gelukkig door het contact met dieren. Ook heel fijn dat er zorgboerderijen zijn waar de cliënten kunnen helpen bij het verzorgen van de dieren.

Voor wie iets aparts zoekt: Van koe knuffelen of knuffelen met varkens kun je ook gelukkig worden.

 

Anja Balt

 

 

Geluksverhaaltje 2: Een dag met een gouden randje

Een dag met een gouden randje

 

Als de zon een tijdje verstek heeft laten gaan, geniet je des te meer als hij eindelijk weer doorbreekt. Zoals die donderdag in februari: na dagen regenachtig weer schijnt de zon opeens uitbundig. Ik besluit te gaan wandelen op het landgoed Martenastate bij Koarnjum.  Het blijkt een goede keus te zijn. Zoals ik gehoopt had, staan hier heel veel sneeuwklokjes in het gras. Ik wandel langzaam over de paadjes en blijf steeds weer even staan om naar de prachtige witte klokjes te kijken. Zo nu en dan richt ik de blik naar boven, naar de kale boomkruinen. De grillige knoestige takken steken zo mooi af tegen de blauwe lucht. Er heerst een serene rust. De drie andere wandelaars met een hond staan ook zo nu en dan stil om te genieten. Een uurtje later sta ik weer helemaal gelukkig bij de auto. Ik inspecteer mijn schoenzolen. Tja, je moet wel wat over hebben voor je geluk. Het geluksgevoel komt je niet zomaar aanwaaien. De paadjes zijn bedekt met een dikke verse laag grond vermengd met schelpen. De vele regen heeft er een plakkerige massa van gemaakt die nu in dikke plakken aan de schoenzolen, die gezegend zijn met een flink profiel, kleeft.  Gelukkig heb ik altijd een vegertje in de auto liggen. De andere drie wandelaars zijn ook weer bij hun  auto teruggekeerd. Ook zij doen hun best om met een vegertje de schoenen enigszins schoon te krijgen. De golden retriever komt blij kwispelend op me af als ik tegen hem praat. Dankzij de hond raken we aan de praat en krijg ik de tip om in Stiens bij de kerk  te gaan kijken. Daar staan allemaal winterakonieten in bloei. Van Koarnjum naar Stiens is een kattensprong, dus ik besluit om daar ook nog even te gaan kijken. De kerk, middenin het dorp, staat te schitteren in de zon. Rondom de kerk kleurt het geel van de winterakonieten. Ik was al blij maar nu voel ik me nog gelukkiger worden. Zoveel winterakonieten heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Schitterend, van zoveel geel maakt je hart vanzelf een sprongetje. Tussen de akonieten bloeien sneeuwklokjes en ik ontdek zelfs een blauw sterhyacintje. Dankzij de golden retriever heb ik kunnen genieten van de prachtige lentebodes. Met een serie fraaie foto’s kom ik tevreden thuis.

Geluksverhaaltje 1: Schilderen met woorden.

Voor de website van de geluksroute Leeuwarden, die zaterdag 24 en zondag 25 maart gehouden wordt, schrijf ik geluksverhaaltjes.

Geluksverhaaltje 1

Schilderen met woorden

Een kennis van mij schildert graag. Schilderen maakt hem gelukkig. Hij trekt zich vaak terug in zijn atelier waarvan de wanden bedekt zijn met zijn kleurrijke schilderijen. Overal in huis kom je  schilderijen tegen die bijna af zijn. Elke keer als mijn kennis langs zo’n schilderij komt kijkt hij er aandachtig naar, hij kijkt of hij tevreden is met het resultaat of dat hij nog iets veranderen moet.

Ik hou van schrijven. Schrijven maakt mij gelukkig. Schrijven lijkt wel wat op schilderen. Een schilder vult een wit vlak met lijnen, vormen en kleuren. Ik vul een wit vlak met zinnen die een verhaal vormen. Als een verhaal klaar is lees ik het zo nu en dan weer even door om te kijken of ik nog iets veranderen moet. Zoals een schilder hoopt dat een kijker blij wordt van zijn schilderij , zo hoop ik dat een lezer blij wordt van mijn verhaal.

Bij een verhalenwedstrijd op de lagere school won ik de tweede prijs. Huppelend kwam ik thuis. Als kind huppelde ik altijd als ik blij was. Ik ontdekte dat ik verhaaltjes schrijven leuk vond en dat anderen ze ook wisten te waarderen.  Ik ging verhaaltjes schrijven in een schriftje, hield een dagboek bij en op het voortgezet onderwijs bedacht ik grappige toneelstukjes die ik samen met klasgenoten in de klas of op een klassenavond op mocht voeren. Ik heb altijd al een voorkeur gehad voor vrolijke humoristische verhalen. Als je mensen aan het lachen kunt maken word je zelf ook blij.  Niet verwonderlijk dat ik belangstelling kreeg voor talen en Nederlands en Frans ben gaan studeren.

Zelf iets maken en naar een mooi resultaat toewerken geeft een geluksgevoel. Je voelt je blij en trots dat jij dat gemaakt hebt. Scheppend bezig zijn kan op allerlei manieren. Je zoekt uit waar jij goed in bent en je gelukkig bij voelt. De een gaat breien, haken, naaien, borduren, kalligraferen, bloemschikken, knutselen, houtbewerken, kleien, pottenbakken, de ander gaat tekenen, kleuren, schilderen, tuinieren, fotograferen, zingen, een instrument bespelen, dichten of schrijven. Wat je ook kiest, het belangrijkste is dat je er gelukkig van wordt.

Anja Balt

Leeuwarden-Fryslân culturele hoofdstad van Europa 2018

Leeuwarden-Fryslân culturele hoofdstad van Europa 2018

 Januari en februari kunnen saaie maanden zijn waarin weinig te beleven valt. Nu dit jaar Leeuwarden culturele hoofdstad van Europa is, is  er van alles te beleven. De pret begon voor mij op donderdagavond 25 januari met de try-out van Marijke Muoi in de Grote Kerk. Alle voorstellingen zijn al uitverkocht, wel zijn er nu vijf middagvoorstellingen extra toegevoegd. Ik heb een geweldige onvergetelijke avond gehad. Vrijdagavond 26 januari, de warme winterjûnenacht, waren de musea gratis toegankelijk en werden er op diverse locaties in de hele provincie verhalen verteld. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om de tentoonstelling over Mata Hari in het Fries Museum te bekijken. Het was meteen de kans om weer even op te warmen want door de harde wind was het roetkoud. Ik heb namelijk eerst gekeken bij de Oldehove waar gerepeteerd werd met de lichtprojecties en geluidsfragmenten voor de opening.

Zaterdagavond 27 januari was dan om 21.40u de officiële opening van LF2018.  Ik was al om half acht in de stad. De meeste winkels bleven open tot negen uur en her en der kon je voorproefjes zien van nog komende voorstellingen. Zo liepen de Friese paarden, die meedoen in de Stormruiter (ook al uitverkocht) rondjes door de stad, kwam ik een muziekkorps tegen, waren er muziekgroepjes. In een etalage stonden beschilderde mensen langzaam te bewegen. Zij hadden een goede plek want helaas gooide het slechte weer roet in het eten. Volgens de buienradar zou het na half acht droog zijn maar de motregen ging over in gewone regen en de wind maakte de gevoelstemperatuur laag.  Ondanks het slechte weer was het gezellig druk in de stad. Het Wilhelminaplein, waar koning Willem-Alexander en koningin Maxima de opening zouden bijwonen en Nynke Laverman zingend op een Fries paard zou aankomen, liep al vroeg vol. Ook op het Gouverneursplein zagen we een horde mensen. Om negen uur stond het Oldehoofsterkerkhof ook aardig vol maar er was nog genoeg ruimte. We zijn ons gaan opwarmen in Tresoar, dat open bleef. Hier konden we rustig zitten wachten. We waren trouwens niet de enigen die dit plekje ontdekten. Het Pasveerkorps, dat bij de opening op het dak moest spelen en paraderen, liep er ook rond. Tegen half tien hebben we een plekje gezocht achteraan op het plein. Omdat alles zich hoog afspeelde kon iedereen het schouwspel wel zien: De projecties op de speciaal voor deze gelegenheid gebouwde Oldehove, het Pasveerkorps op het dak van Tresoar, drummers op een ander dak, een rapper hoog op een ander gebouw.  Wat zich op de andere twee pleinen, en in het Fries museum waar het Noord Nederlands Orkest een warm droog plekje had gevonden, afspeelde kon je door middel van projecties zien en horen. Heel knap hoe alles perfect in elkaar paste! Na afloop viel op hoeveel mensen lopend waren gekomen, hordes voetgangers bevolkten de trottoirs. En die boften dat het uiteindelijk toch nog droog was geworden.

Donderdagavond 1 t/m zaterdagavond 3 februari was het Wilhelminaplein omgetoverd in een blauw sprookjeslandschap. Het lichtkunstwerk “waterlicht” van Daan Roosegaarde trok veel bezoekers naar de binnenstad. Met behulp van laserstralen en stoom ontstaan blauwe golvende lijnen die watergolven voorstellen. Het is alsof je onder water loopt. Ik vond het schitterend, ik ben er donderdagavond geweest, voor een groot deel in de regen en vrijdagavond nog een keer, toen het bij uitzondering eens droog was.

Vrijdagavond 2 februari was om 20.00u bij de Oldehove de officiële opening van “het Lân van Taal”. Speciaal voor LF2018 is op het Oldehoofsterkerkhof een paviljoen gebouwd dat gewijd is aan talen en minderheidstalen. Tijdens de opening was het videokunstwerk van Jules van Hulst te zien. Op de Oldehove worden beelden geprojecteerd, een tekst in dichtvorm wordt voorgelezen onder begeleiding van muziek gecomponeerd door Herman van Veen. Elke vrijdag- zaterdag- en zondagavond t/m 13 april is dit programma van 15 minuten om 20.00u te zien. Als het in het voorjaar om acht uur nog licht is, wordt de tijd aangepast.

 

Anja Balt

Body Art in een etalage op de Wirdumerdijk.

Vrijdagavond voor de opening werd er op het Oldehoofsterkerkhof  geoefend met lichtprojecties.

Vrijdagavond voor de opening bij de Oldehove.

De tentoonstelling over Mata Hari in het Fries Museum.

Het Wilhelminaplein vrijdagavond voor de opening.

De zaterdagavond van de opening was het gezellig op de Nieuwestad.

Het Oldehoofsterkerkhof tijdens de opening.

"Waterlicht" van de kunstenaar Daan Roosegaarde.

"Waterlicht" op het Wilhelminaplein.

De opening van "Lân fan Taal".

Marijke Muoi, toneelvoorstelling in de Grote Kerk in Leeuwarden

Marijke Muoi in de Grote Kerk in Leeuwarden

 

Toneelvoorstelling in het kader van Leeuwarden-Fryslân culturele hoofdstad van Europa 2018.

Onderdeel van Under de Toer: Verhalen die zich afspelen in en bij kerken in Friesland.

Marijke Muoi, koosnaam van Maria Louise van Hessen-Kassel (1688-1765), kijkt vanuit de hemel neer op wat er zich in augustus 1795 afspeelt bij de Grote Kerk. Marijke Muoi wordt gespeeld door Joke Tjalsma.

Donderdagavond 25 januari ben ik met een kennis naar de try-out geweest.

Vol verwachting begeven we ons die avond naar de Grote Kerk waar we in de Kosterij ontvangen worden door de dienaressen van Marijke Muoi. We verwachten een geheimzinnig toneelstuk vol verrassingen.  Direct bij aankomst is daar de eerste verrassing: we worden gescheiden en komen  elk in een andere groep terecht. Dat is eerst even slikken als je verwacht gezellig met z’n tweeën een avondje uit te gaan. Gelukkig ontdek ik in mijn groep van 14 personen maar liefst drie bekende gezichten. We krijgen een koptelefoon uitgereikt en precies half acht vertrekken we naar buiten. Aan de overkant van de Kosterij wordt door “onze” dienares een verhaal voorgelezen. Daarna worden we binnen gelaten in een van de huisjes. Het blijkt het huis te zijn van de radicale doopsgezinde predikant Abraham Staal (gespeeld door Rogier in ’t Hout). Al snel is het net alsof je echt in de tijd terug bent gegaan en voel je je een aanhanger van deze Abraham Staal die graag de komende verkiezingen wil winnen. We beloven dat we straks hard voor hem zullen roepen en juichen.

We worden door de dienares weer naar de Kosterij gebracht waar we ons bij een deur in een rij opstellen, we moeten elkaar goed bij de schouders vastpakken. De dienares gaat voorop en licht bij met een lantaarn. Ze opent de deur en voetje voor voetje schuifelen we door een kerk die geheel in duister is gehuld. Voor mij is het een geluk dat ik, dankzij mijn rondleidingen, de kerk op mijn duimpje ken. Er klinken geheimzinnige geluiden en in het midden van de kerk ontwaren we een enorme grote bal die als een slinger van een uurwerk heen en weer gaat. Her en der ontdekken we de andere groepen. We moeten ons opstellen in de buurt van de heen en weer slingerende bal. Heel langzaam gaan de lichten in de kerk branden. Dan ontwaar je ook de 10 historische personen die rondom op het lage podium staan.

Abraham Staal komt weer bij ons, zijn aanhangers. Met hem gaan we op pad en  ontmoeten we de andere figuren waaronder Eise Eisinga, Gerrit Paape, Roos Leefmans, Klaasje Abes Kamstra en baron Rengers. We raken steeds verder verwikkeld in de revolutie en zijn oprecht boos met Abraham als hij de verkiezingen niet heeft gewonnen.

De avond vliegt voorbij. Na afloop is er alle gelegenheid om de spelers even te spreken. Mijn kennis kom ik ook weer tegen. Zij maakte deel uit van de groep van baron Juckema van Burmania Rengers. Haar groep werd door de baron ontvangen in de deftige bestuurskamer van het Nieuwe Stads- weeshuis (nu natuurmuseum). We begrijpen nu ook waarom paren gescheiden worden. Je beleeft nu elk het toneelspel op een heel andere manier en hebt na afloop veel stof tot praten.

Dit belevenistheater kan ik iedereen aanraden. Je maakt zelf deel uit van de voorstelling en maakt de acteurs van zeer nabij mee. Het stuk zit knap in elkaar, het is een sterk staaltje timing. Je moet er wel rekening mee houden dat je zo nu en even zit maar ook vrij veel staat en loopt. In het bericht dat je een dag van tevoren ontvangt, staat dan ook dat je gemakkelijke schoenen moet aantrekken, je de jas aanhoudt en geen handtas mee moet nemen. Het lijkt mij zelfs leuk om nog een keer te gaan en dan in een groep van de adel om de revolutie ook vanuit dat gezichtspunt te beleven.

Zin gekregen? Dan hoop ik dat je al kaartjes hebt gekocht, ik lees net in de krant dat alle voorstellingen al uitverkocht zijn!

 Anja Balt