Polly Grey, de mascotte van squadron 322

Polly Grey, de mascotte van squadron 322.

 

Elke dag op dezelfde tijd vertrekken heeft zo zijn voordelen. Elke ochtend stond ik, op weg naar de middelbare school, met een groepje vriendinnen te wachten bij de Valeriusstraat, voor we de drukke weg  veilig konden oversteken. Regelmatig reed dan, luid toeterend, een militair busje voorbij. De voor het merendeel jonge militairen wuifden uitbundig naar ons. Op de een of andere manier kregen de vriendinnen al snel in de gaten dat de vrolijke begroeting voor mij bestemd was. Ik heb ze een hele poos in de waan gelaten dat één van de soldaten verliefd op mij was. Hierdoor steeg ik in aanzien. Toen ik ze na verloop van tijd uit de droom wilde helpen door te vertellen dat mijn vader in het busje zat, geloofden ze me niet. Toch was dat de waarheid. Zodra mijn vader, op weg naar het gebouw van de luchtmacht bij Ried, mij zag staan vroeg hij de chauffeur te toeteren. De overige passagiers waren nooit te beroerd om even te wuiven.

Mijn vader kwam altijd thuis met verhalen over Polly Grey, de grijze roodstaartpapegaai. Polly Grey is de mascotte van het 322^e squadron, dat in 1943 in Engeland is opgericht. Het was het eerste squadron van de RAF dat geheel uit Nederlandse militairen bestond. De eerste Polly Grey is daar in 1943 door een piloot meegenomen naar het squadron waar hij al snel de mascotte werd. Hij kreeg de rang van sergeant eerste klas. In 1945 heeft koning George Vl het embleem voor het squadron officieel goedgekeurd. Op het embleem is Polly Grey afgebeeld met eronder de tekst: “Niet praten maar doen.” Polly Grey is ook afgebeeld op de staarten van de Leeuwarder F-16’s.

Hoeveel Polly Grey’s er geweest zijn ,weet ik niet. Wel herinner ik me dat mijn vader opgewonden thuis kwam met een wel heel sneu verhaal. Polly was dood. Polly kon vrij rondvliegen in een kantoortje. Net op het moment dat Polly nietsvermoedend tussen de deur en de muur zat werd de deur ruw open gedaan en kwam Polly klem te zitten. Hij heeft dit niet overleefd. Polly werd, evenals alle Polly’s die een militaire rang hebben, met militaire eer begraven. Mijn vader was bij de begrafenis aanwezig en heeft in geuren en kleuren verslag gedaan. Polly lag in een kistje met de Nederlandse vlag erover. In optocht werd Polly naar zijn laatste rustplaats gebracht.

Vorig jaar juni ben ik natuurlijk naar de open dagen van de luchtmacht op de vliegbasis Leeuwarden geweest samen met mijn broer. Twee dagen lang genieten van vliegtuigen in de lucht en op de static show. Als ik dan over de vliegbasis loop denk ik trots: “Dit was het werkterrein van mijn vader.” We vinden het heerlijk om na afloop van de vliegshow nog even op de basis rond te scharrelen en te kijken naar de vliegtuigen die weer naar hun thuishaven vertrekken. Als we via de verkoop- en informatiestalletjes, waar ze al aan het opruimen zijn, langzaam naar de uitgang wandelen, zie ik opeens Polly Grey zitten op een spitfire. Terwijl mijn broer probeert leuke foto’s van Polly Grey te maken, luister ik naar een jonge militair die vertelt over de grijze roodstaart. Ik vertel hem de verhalen van mijn vader over Polly Grey. Op een gegeven moment zegt hij: “U moet even wachten, ik heb wat voor u.” Hij verdwijnt in een van de gebouwen, het duurt even voor hij terugkomt. Trots overhandigt hij mij een paar platen, waaronder een prachtige afbeelding met het embleem van Polly Grey erop. Een verzamelaar heeft dit afgegeven bij het squadron. Het is een verzamelaarsitem. Hij vermoedt dat het bij mij in goede handen is. Ontroerd verlaat ik de basis. Met deze plaat ben ik echt heel blij!    

Anja Balt

Een wreed einde van een mooie lentedag

Een wreed einde van een mooie lentedag

 

Mijmerend zit ik op de bank te genieten van een kopje thee met een paar Weense wafeltjes van Manner. Eindelijk voorjaar. De zon schijnt wel niet uitbundig maar een gesluierde zon en een lekkere temperatuur maken me al blij. Ik ben veel buiten geweest. Alle ramen, ik moet er 17 bij langs, heb ik gelapt en zelfs het houtwerk heb ik afgenomen. Vervelend werk vind ik dit niet. Integendeel, ik ben lekker in beweging, het is een goede rekoefening voor de armen en rug. Ik geniet van het buiten zijn, de kreten van de koolmezen, het zingen van de vinken en de zanglijster en het geroekoe van de duiven. Deze winter hebben de turkse tortels massaal mijn tuin uitgekozen als pleisterplaats. Ik heb wel 20 tortels geteld in de kersenboom. Nu het voorjaar nadert verspreiden ze zich meer, ik zie ze al paren en met strootjes in de weer.  Ik heb ook nog een uurtje in de tuin rondgescharreld, dode takken weggehaald zodat ik de krokussen beter kan zien. Aan de zijkant van het huis ligt nog de grote vlinderplant die bij de laatste storm geveld is. Ik snoei de struik weer een stukje kleiner. Het zal nog wel een paar groene containers vol opleveren voordat de hele plant opgeruimd is. Terwijl ik zo rondscharrel krijg ik inspiratie voor een nieuwe column met als titel: ”I like it, i like it.”

Plotseling word ik in mijn gemijmer opgeschrikt door een doffe plof tegen het raam van de schuifpui. Ik zie nog net een wolk witte veertjes alle kanten uitwaaien alsof vrouw Holle haar kussens aan het uitschudden is. Heb ik mijn ramen te goed schoongemaakt? Ik zie alleen witte veertjes liggen, geen dode vogel. Dan ontdek ik de sperwer achter in de tuin op het paadje naar de vlonder. Hij zit bovenop een turkse tortel te trappelen. Hem wegjagen heeft geen nut, dan laat hij de prooi in de steek en zal hij weer een nieuwe prooi zoeken. Als de duif dood is plukt hij zorgvuldig alle veertjes eruit. Na een half uur herinneren alleen de witte veertjes nog aan het drama.

Ik besluit die avond vegetarisch te eten.

De kersenboom blijft leeg.
De column: “I like it, i like it” zal nog even moeten wachten.

Anja Balt

Inez Timmer speelt Coco Chanel

Inez Timmer speelt Coco Chanel

 

’s Avonds luister ik regelmatig naar het culturele radioprogramma Volgspot van Hijlco Span. Begin februari kwam er een bekende naam voorbij: Inez Timmer was te gast bij Hijlco. Ik ken Inez uit de jaren zeventig toen ik studeerde aan de lerarenopleiding Ubbo Emmius in Leeuwarden. Na ruim veertig jaar is het de hoogste tijd voor een hernieuwde kennismaking. Zaterdag 4 maart krijg ik de kans: Inez treedt op met de solomusical Mademoiselle Chanel in hotel Oostergoo in Grou.

Samen met een kennis ben ik vol verwachting naar Grou afgereisd. Voor slechts 10 euro p.p. mogen we naar binnen. In de nostalgisch gestoffeerde zaal met rood beklede stoelen komen we al snel in de juiste stemming. Het decor op het toneel ziet er mooi en uitnodigend uit. Het valt op dat er meer vrouwen dan mannen aanwezig zijn. Dit verwondert me niet. Ik heb wel eens in een klas de film Coco avant Chanel, met Audrey Tatou als Coco, laten zien. De meiden waren dan een en al aandacht, de jongens vonden er niks aan. De miniserie Coco Chanel met Shirley MacLaine in de hoofdrol ken ik ook. Ik ben dus goed voorbereid op datgene wat komen gaat.

Om acht uur zijn mijn ogen gericht op het podium in afwachting van mademoiselle Chanel. Ik zie haar nog niet maar hoor wel een stem : ”Levez-vous.”  Gehoorzaam als ik ben schiet ik omhoog. Het publiek om me heen blijft echter zitten. Dan zie ik achter me Coco Chanel, sigaret in de mond, ze beoordeelt de kleding van een mevrouw. Een verrassend begin van de voorstelling. En de voorstelling blijft verrassen. Mademoiselle Chanel vertelt over haar jeugd, haar gang naar het weeshuis, het maken van haar eerste hoeden, het ontwerpen van vrouwvriendelijke kleding, haar relaties met Balsan en Capel, de uitvinding van Chanel 5. Het verhaal wordt afgewisseld met bekende Franse chansons en een enkel Duits en Engels lied. Inez weet de zaal te boeien. De humor ontbreekt ook niet. Inez presteert het rustig door te vertellen terwijl ze zich verkleedt achter een scherm. Het publiek wordt zo nu en dan actief bij de voorstelling betrokken. Mede dankzij de kleinschalige locatie is er weinig afstand, alsof je op visite bent bij Coco Chanel.

In de pauze hoor ik alleen maar tevreden geluiden. Een mevrouw met een hoorapparaat is opgetogen dat ze alles kan verstaan. “Ze heeft een stem als een klok”, hoor ik iemand zeggen. De mannen zijn ook opgetogen.

Na de pauze vertelt Coco over haar leven tijdens en na de tweede wereldoorlog, over haar relatie met Peter von Dinklage en over haar terugkeer in de modewereld.

Na afloop van een boeiende voorstelling door een veelzijdig rasartieste lopen we gezellig keuvelend door het donkere Grou. Nog net op tijd ontdekken we onze auto op het plein waarvan we dachten dat het een ander plein was dichter bij het hotel.

 

Anja Balt


Met dank aan Ina de Vries die de foto's heeft genomen.

Inez Timmer is binnenkort te zien in diverse producties. Zie voor de speellijst op: www.theaterineziatief.nl