MAVO Park Dwingeland Hoogeveen

Herinneringen aan de Christelijke MAVO Park Dwingeland te Hoogeveen

 

Begin oktober is het oude schoolgebouw van de voormalige MAVO Park Dwingeland gesloopt. Aanleiding om herinneringen op te halen aan de 4 jaar dat ik hier als lerares Frans gewerkt heb, nl. van 1978 t/m 1982.

Na een jaar als lerares Frans in Sint Anna Parochie te hebben gewerkt, kon ik aan de slag in Hoogeveen. Ik kon aan de Anemoonstraat het appartement betrekken van de lerares biologie die naar elders vertrok. Wat een mooi plekje. Ik was de koning te rijk. Ik woonde 3 hoog op de hoek tegenover het hertenkamp. Vier jaar lang heb ik genoten van het vrije uitzicht en van de herten, bokjes en pauw. Ik bofte ook met de buren. Wat een gezellige portiek.

Op de school moest ik wel wennen. Eigenlijk was ik zelf ook een leerling, je moet het lesgeven in de praktijk onder de knie krijgen. Ik kreeg het eerste lokaal in de gang naast het kantoortje van de directeur, de heer Hagenbeek. Hij had de hinderlijke gewoonte regelmatig voor mijn raam te gaan kijken. Als hij het te rumoerig vond of iets hem niet aanstond tikte hij met zijn trouwring op het raam. Soms liet hij het daar niet bij, dan kwam hij binnen. Hij gaf zelfs kritiek waar de leerlingen bij waren. “Mevrouw Balt, deze leerling maakt fouten in zijn schrift, dat had u toch moeten zien”. Ik werd door hem met u aangesproken, dat vergrootte de afstand en het “standsverschil”. Hij hield mij een keer aan in de gang: “U heeft een vlek in uw rok”, zei hij afkeurend.

Ik herinner mij nog als de dag van gisteren dat ik voor het eerst in de pauze de lerarenkamer binnen kwam. Ik was één van de laatsten, bijna alle plaatsen aan de tafels, die in een U- vorm waren opgesteld, waren al bezet. Er was nog een plaatsje vrij aan het hoofd van de tafel en nietsvermoedend ging ik zitten. Al snel werd ik door de conciërge op de schouder getikt. Of ik deze plaats wilde verlaten, ik was op de plaats van de directeur gaan zitten. Het heeft weken geduurd voor ik mijn eigen plaats gevonden had, iedereen had een vaste plaats en je moest het niet wagen die plek te bezetten.

Na twee jaar ging de heer Hagenbeek met pensioen en liet Dick Hobo een frisse wind waaien door de school. Bij hem stond de deur van zijn kantoor meestal  gastvrij open. Wij werden gelukkig niet meer met u aangesproken, we mochten hem ook tutoyeren. De vaste plaatsen in de lerarenkamer werden afgeschaft. Dick weigerde aan het hoofd van de tafel te gaan zitten. Ik kreeg een ander lokaal in een zijgang naast mijn collega Frans.

De conciërge had als hobby geraniums kweken, de hele gang stond vol bloembakken met geraniums. Dat vond ik erg mooi. 

Als jonge beginnende leerkracht werd ik niet altijd serieus genomen door de collega´s. Zo kreeg ik tijdens één van de eerste ouderspreekuren een moeder bij me die duidelijk te veel gedronken had. Ik rook de drank, ze praatte met dubbele tong. Toen ik dit voorval vertelde tijdens een vergadering bij de nabespreking van het spreekuur werd ik vierkant uitgelachen. Een paar maanden later bleek dat ik gelijk had, moeder was alcoholiste.

Natuurlijk werd er door de leerlingen gespiekt. Ik maakte A en B opgaven, die ze achter mijn rug om snel omwisselden.  Wat was ik trots op mezelf toen ik een jongen betrapte met een briefje op de stoel. “Marcel, kom eens bij me, laat mij eens zien wat jij daar tussen je benen hebt”. De klas kwam niet meer bij van het lachen. Marcel, die heel blond haar had, kwam met een vuurrood hoofd naar voren.

Toen ik een keer een jongen  vroeg het raam open te doen zei hij :”Graag, dan is het wat frisser om de pisser”.

Een dag na het overlijden van paus Paulus in 1978 had een jongen uit Nieuw Balinge zijn huiswerk niet gemaakt :”Ik treur, de paus is gisteren overleden en ik ben Rooms Katholiek”.

Groot was de hilariteit toen een man met hoge nood, uit het zicht van de straat, maar in het volle zicht van de leerlingen tegen een boom ging plassen.

Ik kreeg onverwacht een inspecteur op bezoek. Ik werkte niet altijd met de bandrecorder omdat dat een heel gepruts was. Omdat de inspecteur in de klas zat wilde ik natuurlijk en goede indruk maken. Daarom zei ik terwijl ik de band in het apparaat deed en probeerde het goede fragment te pakken te krijgen: “Nu laat ik jullie, zoals altijd, een stukje horen in het Frans”. Roept een leerling direct: ”dat doet u anders ook niet”. 

Eén van de oudere collega´s was dominee Stoepker van Godsdienst. Een rasechte Amsterdammer. Na een middagpauze verscheen hij niet in zijn klaslokaal. Na een zoektocht door de school werd hij uiteindelijk gevonden in het onderzoekkamertje van de schoolarts. Hij was daar even op de onderzoektafel gaan rusten en was in slaap gevallen. Bij de voorbereiding van het jaarlijkse toneelstuk hielp ik bij de kleding. Dominee Stoepker riep via de omroepinstallatie om :” Degene die meedoen met het toneelstuk kenne na schooltijd de kelere krijge van mevrouw Balt”.

Het laatste jaar op Park Dwingeland gaf ik Frans aan een derde klas met zo´n 15 meisjes en één jongen, René Karst. Aan deze klas heb ik goede herinneringen. Het was gelukkig tijdens een les in deze klas dat de sollicitatiecommissie uit Heerenveen op bezoek kwam.  Mijn les werd goedgekeurd en ik werd aangenomen aan de Christelijke Mavo in Heerenveen. In Hoogeveen liep het aantal leerlingen terug, in Heerenveen kon ik een volledige baan krijgen als lerares Frans en Nederlands. Vanaf augustus 1982 tot augustus 2014 heb ik gewerkt in Heerenveen, de Christelijke MAVO is na een fusie met het Nassaucollege, de Christelijke LTS Heerenveen en de R.K. MAVO en huishoudschool Joure en de Chr. MAVO Wolvega doorgegaan onder de naam Bornego College.

 

 

De voormalige Christelijke MAVO Park Dwingeland aan de Jonkheer de Jongestraat in Hoogeveen vlak voor de sloop.