Column: Vergeet-me-nietjes

Vergeet-me-nietjes

 

Er is een klein bloempje

Verborgen achter ’t riet
‘t Is blauw gelijk den hemel
En ’t heet vergeet-me-niet
 

Dit versje heeft een schoolvriendinnetje in november 1963 in mijn poesiealbum geschreven.

Vijftig jaar later zag ik haar naam met foto staan in de gemeentegids van de kerk. Op een avond besloot ik haar op te bellen. Ik wist niet zeker of het mijn oude schoolvriendinnetje was, er zijn natuurlijk meer mensen die dezelfde naam dragen. Ik had geluk, de vrouw die opnam herkende na een paar seconden mijn naam. Beiden opgegroeid in Leeuwarden, nu beiden woonachtig in Heerenveen. En we zijn elkaar niet vergeten.

 In een oud Duits volksverhaal wordt verteld hoe het vergeet-me-nietje aan haar naam is gekomen. Een jongen en een meisje wandelen de avond voor hun bruiloft hand in hand langs de Donau. Opeens ziet het meisje mooie hemelsblauwe bloemetjes aan de waterkant staan. Haar verloofde plukt de bloemetjes voor haar maar verliest daarbij zijn evenwicht en valt in het water. Voor hij door de stroom in de rivier wordt meegesleept gooit hij zijn vriendin de bloemetjes toe terwijl hij roept: ”Vergeet me niet”!

De oudste poesiealbums dateren uit begin 1800. Volgens mij is de traditie om familieleden en vriendinnetjes een versje in je album te laten schrijven zo langzamerhand verdwenen. Het versje moest in je beste handschrift zonder fouten geschreven worden, bij voorkeur met vulpen. Er mochten geen vlekken in komen. Het was immers een boekje om te bewaren. De mooie nostalgische poesieplaatjes, sommige met glittertjes, zijn nog steeds te koop. We zijn niet meer gewend om in ons beste handschrift iets op papier te zetten. We hebben of nemen er de tijd niet meer voor. We sturen liever een mailtje, pb’tje op facebook of appje. In plaats van een mooi poesieplaatje erbij te plakken voegen we een selfie toe of een foto van wat we gaan eten en drinken. We appen wat af. Waar je ook komt, overal zijn mensen met hun smartphone of iPhone  in de weer. We multitasken dat het een lieve lust is. Tijdens de maaltijd vergeten we te genieten van ons eten doordat we tegelijkertijd televisiekijken of met ons mobieltje bezig zijn.

 Laten we vooral de persoonlijke contacten niet vergeten. Niet vergeten te groeten, niet vergeten de tijd te nemen voor een praatje. Het oude spreekwoord: “Beter een goede buur dan een verre vriend” moet niet in de vergetelheid raken. Ik eindig met een leuk idee. Als iedereen in het voorjaar een paar vergeet-me-nietjes in de tuin plant kleuren de straten straks prachtig blauw. Het vergeet-me-nietje: symbool voor liefde, trouw en hoop.

 Anja Balt

Deze column heb ik geschreven voor het wijkblaadje De Nijehasker dat eind februari verschijnt.

Dit is het poesiealbum van mijn oma dat ze op 21 mei 1912 gekregen heeft van een vriendin.

Bladzijde uit het poesiealbum van mijn oma.

Bladzijde uit mijn eigen poesiealbum.