Goede doelen

 

Vanmorgen, vrijdag is mijn vrije dag,  heb ik boodschappen gedaan. In de hal van het winkelcentrum is het een kabaal van jewelste. Een groep basisschoolleerlingen staat met blauwe zakken gevuld met lege plastic flessen bij de ingang van de supermarkt. Ze verzamelen blijkbaar statiegeldflessen voor een goed doel. Welk doel dat is, is niet duidelijk. Er is nergens een bord of plakkaat te bekennen. De verkoopster van de straatkrant, de Riepe, staat er ook, nog meer verloren dan anders, bijna weggedrukt door de groep kinderen. Het is dezelfde verkoopster waarover ik in mijn column “geen gezicht” vertel. Ze heeft voor mij nog meer gezicht gekregen. Ik weet nu dat ze Anka heet, uit Bulgarije komt en daar twee dochters heeft. Ik koop een krant en maak een praatje. 15 mei gaat ze tijdelijk terug naar Bulgarije, in de zomer zijn hier veel mensen met vakantie en ze heeft dan minder klanten. Als ik weer naar de auto loop, kom ik weer langs de groep kinderen. Hun onderwijzer staat er met een verveeld gezicht bij. Ik spreek hem aan. “Als elke leerling nu een krant van die mevrouw koopt, heeft zij ook een leuke dag. Jullie staan hier toch voor het goede doel”? “Dat gebeurt niet”, zegt hij chagrijnig. Ik kan het niet nalaten tegen de kinderen te zeggen: “Koop nou een krant van die mevrouw, dan ik zij ook blij”.   “Ik wil wel, maar ik heb zelf geen geld mee”, zegt er één. De reactie van de onderwijzer heb ik niet afgewacht.

Anja Balt